25 dic 2007

Uno que no volverá a rezar jamás (nunca digas nunca)

Me siento como un chaval entre algodones de azúcar y piruletas,
saltando sobre una nube con más ganas que sobre una cama.

Y no sólo por la edad,
sino por lo feliz que puede ser uno con tanta tontería.


3 comentarios:

ibon dijo...

Eskerrik asko danai! :)

Goi dijo...

Segi zoriontsu izaten!!!
Ezta lan errexa ta!
Muxu bat!

Anónimo dijo...

e
aibon
toki horrek
Londoneko Brick Lane eko taberna baten antza izugarria daka.

KE FORTTT VERY FORT.

sofak, birrak, erre lasai ...

erretzeko monoa dakat.